ஹோட்டல் மேசையில் ஒருவர்தானா? – ஒரு “தண்ணீர் வாரும்” மேனேஜ்மென்ட் காமெடி!
அவசரத்தில் ஒரே ஒருத்தனை மட்டும் வச்சு ஹோட்டல் ஓடணும்னா, அது ஹோட்டல் இல்ல, “தண்ணீர் வைக்கும்” மேனேஜ்மென்ட் ஸ்டைல் தான்! நம்ம ஊர் கம்பெனிகளில் மாதிரி, மேலாளர்கள் வேலை பார்க்குற மாதிரி நடிக்கறாங்க, ஆனா சம்பளம் மட்டும் வாங்குறாங்க. இது தான் இந்த கதையோட ஹீரோயும், அவங்க சந்திக்குற “டம்ப்ஸ்டர் ஃபயர்” சின்னஞ் சின்ன ஸ்டைலும்!
இந்த கதையை படிக்கும்போது நம்ம ஊர் சின்ன சின்ன ஹோட்டல், மெஸ்கள், சாப்ட்வேர் கம்பெனிகள் எல்லாம் ஞாபகம் வந்திருக்கும். மேலாளர்களு, எப்போதும் காணோம், பணியாளர்கள் மட்டும் எல்லாத்தையும் தூக்கிக்கிட்டே ஓடணும். ஹோட்டல் மேசை, பையன் ஒருத்தன், சும்மா காத்திருக்கற மாதிரி – இது தான் கதையின் அடிப்படை!
சரி, கதையை ஆரம்பிக்கலாம். நம்ம ஹீரோ, ஒரு ஹோட்டலில் மேசையில் வேலை பார்க்கறவர். அவருக்கு மேலாளர்கள், உதவி மேலாளர்கள் இருக்காங்க. ஆனா, மேலாளர் மட்டும் தொலைந்து போன “போஸ்டர்” மாதிரி – எங்கயோ இருக்கற மாதிரி, ஆனா வேலைக்கு மட்டும் வரமாட்டாங்க. உதவிக்கார மேலாளர் இருக்கிறாரா இல்லையா என்பதே தெரியாமலேயே இருக்குது!
ஒரு நாள், நம்ம ஹீரோக்கு உடம்பு சரியில்ல. உடனே 7 மணி கிழமைக்கு முன்பே (அதாவது, இரவு 7 மணி நேரத்திலேயே) காலை 7மணிக்கான ஷிப்டுக்கு வர முடியாது என்று சொல்லி, ஹோட்டலுக்கு போன் பண்ணி, சக பணியாளருக்கு தகவல் சொல்றார். அந்த பையன் மேலாளருக்கு மெசேஜ் அனுப்புறான், எதுவும் பதில் கிடையாது. ராத்திரி வேலைக்காரி வந்ததும், அவளுக்கும் சொல்லிட்டு போயிடுறான்.
இப்போ, ராத்திரி வேலைக்காரி, “நீங்க சிப்டுக்கு வரமாட்டீங்கலா?” என்று நம்ம ஹீரோவை ஷிப்ட் ஆரம்பிக்க 40 நிமிடம் முன்னாடி மெசேஜ் பண்ணுறாங்க. நம்ம ஹீரோ, “ஆமாம், வரமாட்டேன்” என்று உறுதியாக சொல்றார். ஏனென்றால், மேலாளர்களுக்கு எவ்வளவு கோபம் இருந்தாலும், பக்கத்திலிருக்கும் சகோதரர்கள், சகோதரிகளுக்காக நம்ம யாரும் அவமானப்பட வைக்கமாட்டோம்.
அப்புறம் என்ன ஆச்சு? மேலாளர் 12 மணி நேரமா காணோம்! ராத்திரி வேலைக்காரி ஒருபோதும் பகல் வேலை செய்யவே இல்ல, அவளுக்கு அதுக்கான பயிற்சி கூட கிடையாது. நம்ம ஹீரோ என்ன செய்றார்? வீட்டிலிருந்து “ஹவுஸ்கீப்பிங்” எப்படிச் செய்வது, லாண்ட்ரி லேடியை எப்படிச் சமாளிக்கணும் என்று விளக்குறார். ஆனா, யாராவது இந்த வேலைக்கு வந்து இருக்கிறார்களா என்று தெரியாது!
இந்த ஹோட்டலில் அந்த நாளில் 70 பேர் வெளியே போறாங்க (departures)! ஒரு பத்து பேர் வெளியே போனாலே, நம்ம ஊர் ஹோட்டல் சாமியாரும், ரிசப்ஷனும் வியாபாரம் பார்த்து திணறுவாங்க. ஆனா, இங்க 70 பேரா? அது கூட, வேலைக்கு ஒருத்தனும் இல்லைனா, “நம்ம ஊர் வண்டி ஓடுற வழியா?”
இதெல்லாம் படிச்சு பார்த்தா, நம்ம ஊர் அலுவலகங்களில் “வந்துருங்க, இல்லன்னா நான் தான் பார்த்துக்கறேன்” என்று சொல்லும் மேலாளர்கள் ஞாபகம் வந்திருக்கும். வேலைக்காரன் இல்லாத நாளில், மேலாளர் மட்டும் “பரிசு பெற்ற பாம்பு” மாதிரி காணோம்! உதவி மேலாளர் இருக்கிறாரா இல்லையா, யாரும் அறியவில்லை.
இந்த கதையை படிக்கும்போது, நம்ம ஊர் மக்களுக்குப் பிடிச்ச “காமெடி கலந்த தைரியம்” தெரியும். “சாமி, இந்த ராத்திரி வேலைக்காரிக்கு எல்லாம் நல்லது நடக்கணும்” என்று நம்ம மனசுக்குள் பிரார்த்தனை பண்ணுவோம். ஒரு வேலைக்காரனோட நேர்மை, மற்றவர்களுக்காக செய்யும் உதவி – இந்தப் பண்பும் நம்ம தமிழர்களுக்கே உரியது!
இந்த டம்ப்ஸ்டர் ஃபயர் கதை, நம்ம ஊர் வேலைக்காரர்கள், மேலாளர்கள், மற்றும் “வேலை பார்க்கற மாதிரி நடிக்கற” மேலாளர்களைப் பற்றி ஒரு நல்ல ஜோக் மாதிரி இருக்கு. அடுத்த முறை உங்க அலுவலக மேலாளர் காணோம் என்றால், இந்த கதையை நினைச்சு சிரிங்க!
முடிவில்:
உங்க அலுவலகத்தில் இதே மாதிரி காமெடி சம்பவம் நடந்திருக்கா? மேலாளர்கள் காணோம், வேலை மட்டும்தான் நம்ம மேல? உங்க அனுபவங்களை கீழே கமெண்ட்ல பகிர்ந்துக்கோங்க! நம்ம வாழ்க்கை சிரிப்போட தொடரும், சந்தோஷமா இருக்கணும்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: I think I'm watching a dumpster fire go down.