ஹோட்டல் ரிசப்ஷனில் 'கோபம் கொதிக்கும்' ஒரு நாள்: 'ஸ்போர்ட்ஸ் பெற்றோர்கள்' என்றொரு வகைதானா?
காலை எழுந்ததும், ஒரு நல்ல காபி குடித்து, வேலைக்குப் போறது ரொம்ப சாதாரண விஷயம். ஆனா, அந்த வேலை ஹோட்டல் ரிசப்ஷன் டெஸ்க்கு என்றால், ஒவ்வொரு நாளும் சினிமா காட்சி மாதிரி ஆகிடும்! இன்றைக்கு நடந்த ஒரு சம்பவம் கேட்டீங்கனா, சிரிப்பு வருமோ, கோபம் வருமோ, தெரியலை!
நம்ம ஊர் கல்யாண வீட்டுல சேர் போட்ட மாதிரி, ஹோட்டலில் அடிக்கடி 'செக் அவுட்' - 'செக் இன்' ஆனா நம்ம ஊர் மனிதர்கள் மாதிரி சும்மா வராங்க – ஆனா வேற நாடு ஹோட்டல் வேலைனா, "பொறுமை"னு சொல்லறது கஸ்தூரி மணம் மாதிரி!
இன்று காலை எட்டு மணிக்கு, நானும் என் சின்ன டாஸ்க் லிஸ்டும் எடுத்துக்கிட்டு ரிசப்ஷனில் அமர்ந்திருந்தேன். தலைவன் லேட்டா மெசேஜ் அனுப்பி, என் மாற்று பணியாளர் வர மாட்டேன் என்று சொல்லிட்டாராம். "நீயே இரு மாலை 9 மணிவரை", அப்படின்னு கேட்டார். எப்பவும் கூடுதல் வேலை நேரம் கேட்டே இருக்கேன், ஆனாலும் இந்த நாள் மட்டும் 14 மணி நேரம்! அதுவும், பசி நேரம், தூக்க நேரம் எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து, கண்ணில் தூக்கம் வராம வேலை.
அது போதாதென்று போல, இன்று காலை 4-5 குழுக்கள், FFA மாநாட்டிலிருந்து வெளியேறினாங்க. அதே நேரம், ராத்திரி 80 'செக் இன்' – நம்ம ஊர் சின்ன ஹோட்டலுக்கு இது பெரிய விஷயம்! முழு ஹோட்டலையும் ரீ-செட் செய்யணும்! மதியத்திற்கு முன்னாடியே, ரெண்டு கையிலும் டேலிபோன், கண் கணினியில, மனசு ரொம்ப அழுத்தம்.
ஆனா, எல்லாம் சரி. ரொம்ப பேரு, 'ஸ்போர்ட்ஸ் பெற்றோர்கள்' (குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டு போட்டி இருக்காம்) – அவங்களுக்கு மட்டும் ஹோட்டல் 'அவசரம்'. எல்லாரும் ஒரே மாதிரி கேள்வி: "எனக்கு விரைவில் செக் இன் கிடைக்குமா?" நானும் அன்போடு, "நான் உங்களை பட்டியலில் சேர்க்கிறேன், எவ்வளவு முடியுமோ accommodate பண்ணுவேன், ஆனா 3 மணிக்குள்ள வரும்னு நிச்சயம் சொல்ல முடியாது" என்று சொன்னேன்.
அதில பெரும்பாலும் மக்கள் புரிந்துகிட்டாங்க. ஆனா, சில பேரு அப்படியே வாதம். அப்புறம் ஒரு அம்மா – "நான் மேம்பாலியர் (membership) இருக்கேன்!" என்று தன் அழகிய ஸ்டேட்டஸை எடுத்து வைத்தார். "என் மகனுக்கு போட்டிக்காக ஓய்வு தேவை," என்று கத்தினார்.
நான் புன்னகையோடு, "அம்மா, உங்க மகனைப்போல இன்னும் நிறைய குழந்தைகள் இருக்காங்க. எல்லாரும் கேட்டிருக்காங்க. நம்மால் முடிந்த அளவுக்கு செய்ய முயற்சிக்கிறேன் – ஆனா உறுதி செய்ய முடியாது," என்று சொல்லி இருக்கேன்.
அப்போ அந்த அம்மா என்ன சொன்னாங்க தெரியுமா? "ஜீவனில எந்த விஷயமும் உறுதியில்லை. நான் ஹோட்டலுக்கு வரும்போது வண்டி விபத்தில் இறந்துபோவேன் கூட!" அப்படின்னு, அடிச்சு சொன்னாரே! நா "அம்மா, நீங்க பட்டியலில் இருக்கீங்க, நாங்க பார்த்துக்கறோம்" சொல்லும் முன், பக்கத்தில மட்டும் போனையும் போட்டுட்டாங்க.
அந்த நேரம் எனக்கு வந்த கோபம், நம்ம ஊர் பஸ்ஸில் ஒரு இடம் கேட்டு, பக்கத்து பயணிகள் நம்மை 'கடகட'ன்னு பார்த்த மாதிரி! ஆனா, பணிச்சுமை, பொறுமை – இரண்டு பேரும் மோதிக்கிட்டே இருந்தது.
நம்ம ஊர் கலாச்சாரத்தில, விருந்தினர் தேவைக்கு நேரத்துக்கு முன்னாடி வந்து "பேர் போட்டியா?"ன்னு கேட்டா, வீட்டார் எப்படிச் சமாளிப்பாங்க? "பசங்களை தூக்கி வைத்துட்டு, இன்னும் சாப்பாடு தயாரிக்கலைன்னு சொல்லி, அரை மணி நேரம் காத்திருக்க சொல்வாங்க!" – அந்த மாதிரி, ஹோட்டல் வேலைக்காரனும் தான்! ஆனால், இந்த ஸ்போர்ட்ஸ் பெற்றோர்களுக்கு அது புரியவே புரியல.
நல்ல வேளையாக, பெரும்பாலும் மக்கள் நன்றாக நடந்துக்கிட்டாங்க. ஆனா, சில பேரோ, "நான் தான் முக்கியம்!"ன்னு நம்பிக்கையோடு, ஹோட்டல் பணியாளர்களை விடு விடு என்று பார்க்கிறாங்க. நம்ம ஊர் 'பொறுமையிரு, நம்பிக்கையிரு'ன்னு சொல்லுவோம், ஆனா இங்க 'கோபத்திலே பொறுமை' விதுவேன் போல இருக்குது!
இப்படி தினமும் வேலை பார்த்து பார்த்து, "இன்னும் ரிசப்ஷன் டெஸ்க் வேலை வேண்டாம், வேற department போய் சமாதானமா இருக்கணும்!"ன்னு மனசு சொல்லுது. "தயவு செய்து நல்ல vibes அனுப்புங்க!"ன்னு அந்த ரெடிட் பதிவாளர் கேட்டது போல, நாமும் சொல்லிக்கிறோம் – பணியாளர்களுக்கு கொஞ்சம் அன்பும், பொறுமையும் கொடுங்க!
நம்ம ஊரின் முடிவு:
உங்க வீட்டிலோ, உங்க குடும்பத்திலோ, ஹோட்டல் பணியாளர்களை சந்திக்கும்போது, கொஞ்சம் புரிதலும், சமாதானமும் காட்டுங்க. எல்லாருமே வேலைக்கு வந்திருக்காங்க, நேரத்தில் வேலை முடியாம, நம்ம சந்தோஷத்துக்காக உழைக்கும் மனிதர்களுக்குத் தாங்கும் மனசு கொடுங்க!
நீங்களும் இப்படி ஏதேனும் வித்தியாசமான அனுபவங்கள் சந்தித்திருக்கீர்களா? உங்கள் கருத்துக்களை கீழே பகிர்ந்து, இந்த பதிவை உங்கள் நண்பர்களுடன் பகிருங்க!
கோபம் வந்தாலும், கடைசியில் நம்ம தமிழன் புன்னகையோட தான் விடுவோம்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: This 🤏🏻 close to losing my cool.