ஹோட்டல் லாபியில் தூங்க முடியாது அம்மா! – ஒரு இரவு காவலரின் கதை
சில சமயங்களில், வாழ்க்கை நமக்கு "பகல் கண்ணாடி" போட்டு காட்டும். அந்த வகையில், ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் வேலை பார்க்கும் போது, மக்கள் என்னென்ன வித்தியாசங்களை செய்யறாங்கன்னு பார்த்தால், கண்ணாடி உடைந்து போயிடும்! தனியா ஒரு இரவில் ஏன்னா, ஒரு பெண்ணுடைய "கபட நாடகம்" பார்த்து சார் மண்டை சுத்தி போச்சு!
இரவு 1:30 மணி. எல்லாரும் தூங்கிக்கிட்ட இருக்குற நேரம். ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் நைட் ஆடிட்டராக வேலை பார்த்துக்கிட்டிருந்தேன். புது ஆடிட்டர் ஒருத்தரை பயிற்சி படுத்திக்கிட்டே, அடுத்த மாதிரி நான் நைட் ஷிப்ட் விட்டுடலாம் என்கிற ஆசையில் இருந்தேன். அப்போ தான், ஒரு கார் வந்து நிக்குது. பெருமழைக்கு பின் பசுமை போல, ஒரு பெண் பசுமை முகத்துடன் உள்ளே வர்றாங்க.
"வாங்கோ அம்மா, செக்-இன் செய்ய வர்றீங்களா?" என்று கேட்டேன். அவங்க பயணம் பற்றிய டாக்குமெண்ட், கண்டுபிடித்தார் போல கம்பீரமா தராங்க. சரி, எல்லாமே போன வருஷம் போல போயிட்டு இருக்கு – ரெசர்வேஷன் சரியாக இருக்கு. ஆனா, ஒரு சின்ன குறை – இந்த அம்மா ராத்திரி வந்திருக்கு; ஆனா, அவங்க புக் பண்ணிருந்தது நாளைக்கு தான்!
"அம்மா, இன்னிக்கு வாடிக்கையாளர்கள் இன்னும் செக்-அவுட் செய்யல. உங்களோட ரூம் நாளைக்கு 3 மணிக்கு தான் ரெடியா இருக்கும். இப்போ செக்-இன் பண்ணணும்னா, இன்னொரு நாள் ரூம் கட்டணம் வரும்,"ன்னு சொன்னேன். அப்படியே முகம் சுருங்கி, "ஏன்? நாளே ஆரம்பிச்சிருக்கு. பாதி கட்டணம் இருக்கு இல்லையா?"ன்னு வாதம் ஆரம்பம்!
"இங்க கூலி சந்தை இல்ல, அம்மா! விதி விதி தான்!"ன்னு லட்சுமண ரேகை போட வேண்டி இருந்தது. குறைந்தது ரூம் வாடகை கேட்டாங்க, அதுவும் கொடுக்க முடியாது. ஹோட்டலில் இப்படி விலை பேச முடியாது; இது சண்டை சந்தை இல்ல!
அடுத்தது, "நான் லாபியில் 6 மணி வரை உட்காந்துட்டு இருப்பேன், அதுக்குப் பாதி கட்டணம் மட்டும் வாங்குங்க"ன்னு ஒரு புது யுக்தி. "அது முடியாது அம்மா, அந்த மாதிரி உட்கார்ந்திருந்தா லாயிட்டரிங் ஆகும். நம்ம ஹோட்டல் விதிகள் அதுக்குத் தடை போடுது,"ன்னு விளக்கினேன். அந்த நேரம் அவங்க ஒரு கோபக் குரலில் யாரையோ அழைத்தாங்க.
அந்த அழைக்கப்பட்டவர், எனக்கு நேரடி போன் செய்து, "நான் கார்ட் டீடெயில்ஸ் சொல்லுறேன், நீங்க வாங்கிக்கோங்க"ன்னு. "அது முடியாது. ஹோட்டல் விதிகள் படி, நம்மளால் போன்ல கார்ட் வாங்க முடியாது. அனால், நான் உங்களுக்கு ஆத்தரைஸேஷன் ஃபாரம் அனுப்புறேன்; அதை பூர்த்தி பண்ணி அனுப்புங்க,"ன்னு சொல்லி, அதே பேச்சு 50 நிமிஷம் நடந்தது. அந்த நேரம், பசிக்காகக் கூட ஒரு டீ குடிக்க முடியல!
இறுதியில் எல்லா கார்டு விவரமும் சரியாக போட்டு, ரூம் கொடுத்தேன். ஆனா, அதுவும் ஸ்டெரா போட்ட மாதிரி முடிந்துச்சுன்னு நினைச்சீங்கனா, இல்லை! "என்கிட்ட எவரும் சாமான்கள் தூக்கிக்கொடுக்கப்போறீங்களா?"ன்னு கேட்குறாங்க.
"இது ஸ்டார் ஹோட்டல் இல்ல அம்மா, இரவு 2:30 மணி. நம்ம ஹோட்டலில் பெல் பாய் கிடையாது. நீங்க தானே உங்க கார்ட்டை தள்ளிக்கொண்டு போங்க,"ன்னு சொன்னேன். அதுவும் கோபம்! "இவ்வளவு தூரம் தள்ளணுமா!?"ன்னு! பத்து பேருக்கு சாப்பாடு போட்ட மாதிரி முகம்.
இப்படி ஒவ்வொரு வாடிக்கையாளரும், தங்கள் சொந்த உலகத்தில் விதிகள் எழுதிக்கிட்டு வர்றாங்க. எப்போதும் நம்ம ஊர் "சந்தை கலாச்சாரம்" போல, எல்லா விஷயத்திலும் விலைவாங்க, ரியாயத்து கேட்கும் பழக்கம் சில பேர்களுக்கு வெளிநாட்டிலும் விட மாட்டேங்குது!
இதெல்லாம் நடந்த பிறகு, நான் என்ன நினைச்சேன் தெரியுமா? "இன்னைக்கு நைட் ஷிப்ட் முடிஞ்சா போதும், எங்க வீட்டு வாசலில் குங்குமம் தூவி, நிம்மதியா தூங்கனும்!"
இது தான் ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் நடந்த ஒரு நாட்டு நையாண்டி!
நீங்களும் இப்படி விதிகளை மீறி, விலையைக் குறைக்க முயற்சி செய்த அனுபவம் இருக்கா? கமெண்ட்ல சொல்லுங்க. உங்கள் சுவையான கதைகளுக்காக காத்திருக்கிறேன்!
முடிவு:
வாழ்க்கையில் சில சமயங்களில், சிரிக்கத்தான் வேண்டும். ஹோட்டலில் வேலை பார்த்த அனுபவங்கள் உங்களுக்கும் இருந்தால், கீழே பகிர்ந்து எல்லாரும் சிரிப்போம்!
வணக்கம், சந்தோஷம், நிம்மதி – ஹோட்டல் வாசலில் நம்ம ஊர் பேச்சு!
அசல் ரெடிட் பதிவு: I’m sorry you can’t sleep in my lobby