ஹோட்டல் வாழ்கையில் நடந்த அசிங்க சம்பவம் – “இன்கால்” செய்வதன் ஆபத்து!
எப்போதும் சத்தம், சண்டை, சிரிப்பு, சோகமும் கலந்த ஹோட்டல் வாழ்க்கை – அதுவும் நள்ளிரவில் முன்பணியாளராக இருந்தாலே நம் வாழ்கை ஓர் முழு திரைப்படம் தான்! “யாரும் கவனிக்காத பாதையிலே நடக்கும்போது யாரையாவது பார்ப்போம் என்ற எதிர்பார்ப்போடு…” என்று ஆரம்பிக்கிறேன். ஆனா, அந்த ராத்திரி நடந்தது கேட்டா, சிரிப்பும் வருகிறது, அசிங்கமும் வருகிறது, அதேசமயம் “ஏன் இந்த உலகம் இப்படித்தான்?” என்ற கவலையும் வருகிறது.
நான் பணியாற்றிய ஹோட்டல் – ஓர் அரை மாயை உலகம். பத்து மணி மணி, பனிக்கட்டி இயந்திரம் ஓசை, சிகரெட் புகை, வழக்கமான வாடிக்கையாளர்கள், மற்றும் அதிசயமாய் சில ‘மூட்காரர்கள்’. அந்த ஹோட்டலில் நான் 72 மணி நேரம் வேலை பார்த்தேன். அதாவது, சூரியன் மறையும் நேரத்திலும், சந்திரன் தலைகாட்டும் நேரத்திலும் நான் ஹோட்டல் லபி-யில் தான் இருப்பேன். ஐந்தாம் மாடியில் தான் எனக்கு அறை இருந்தது. ஆனா இந்த கதை நடக்குறது, முழுக்க மாடிகளுக்கு நடுவில் – படிக்கட்டுச் சந்தில்!
நம்ம ஊரில் எல்லாம் “சினிமா பார்க்குறோம்”னா படிக்கட்டு மேல் போய் உட்கார்ந்துருவோம். ஆனா இங்க, படிக்கட்டில் நடக்குறது வேற லெவல் – அதுவும் ராத்திரி நேரம்!
அந்த ஹோட்டலில் ஒரு சில பெண்கள் ‘தொலைநிலை வாடிக்கையாளர்கள்’ மாதிரி தங்கியிருந்தார்கள். அவர்களுக்கு எப்படியாவது வாழ்க்கை நடத்தணும், நம்ம ஊர் பெண்கள் மாதிரி சிரமம், ஆனா பாத்தால் நம்ம சுமைதாங்கி கதைகளில் வரும் கதாநாயகிகள் மாதிரி தான். அவர்களுடன் பேசினால் நிறைய கதைகள் கிடைக்கும்.
ஒரு நாள், இரண்டாம் மாடியில் தங்கியிருந்த பெண் ஒருவர், “அக்கா, ஒரு வாடிக்கையாளர் வரப்போறாங்க, கவனமாக இருக்கணும்,” என்று சொன்னார். நாமும், “நீங்க சொன்னா போதும், உங்க விஷயத்துல நம்ம கையெடுக்க மாட்டோம்,” என்று விட்டுட்டேன்.
அந்த வாடிக்கையாளர் வந்தார். முகத்தில் ஒரு சந்தேகம், நடையில் ஒரு கசப்பான தன்மை! நம்ம ஊரில் சொல்வாங்க, “நாதி புலி நடக்குது மாதிரி.” அவர் கேமராவில் பார்த்தேன், நேரா வந்து படிக்கட்டுச் சந்தில் போனார். “இவங்க ஏன் இப்படிதான்?” என்று ஒரு சந்தேகம்.
அவர் மூன்றாம் மாடியில் இறங்கி, மறுபடியும் படிக்கட்டுக் கோணத்தில் மறைந்தார். கேமராவிலேயே காணோம்! “மாயாஜாலம் போல போனாரே!” என்று எனக்கு நெஞ்சில் சிரிப்பு.
அப்புறம், பழக்கம் போல ஐந்தாம் மாடியில் இருந்து கீழே தேடி வர ஆரம்பித்தேன். இரண்டாம் மாடியில் கதவு திறந்து பார்த்தேன் – என் கண்களோடு என் நெஞ்சும் திகைத்து போனது! அந்த மனிதர், தன் பட்டை முழுக்க கீழே, வியர்வை ஊறும் முகம், சுகம் தேடி தானே... நம்ம ஊரில் சொல்வாங்க, “ஏமாளி சண்டை போடுறான்” என்று! பக்கத்தில் ஐஸ் மெஷின் ஓசையால், என்னை கவனிக்கவே இல்ல.
“ஐயா! உங்க வேலை முடிச்சு வெளிய போங்க!” என்று அடங்காத கோபத்தில் கதவைத் தட்டி கூவினேன். அந்த மனிதர், என்னை பார்க்காமலேயே, பட்டை கட்டிக்கொண்டு நிம்மதியாக வெளிய போனார். அவ்வளவு வேகமா ஓடினார், பார்க்கவே சிரிப்பு வந்தது.
பின், அந்த பெண்ணை அழைத்து நடந்ததை சொன்னேன். அவர் “சிஸ்டர், நீங்க எனக்கு ரொம்ப உதவி பண்ணீங்க, அவன் ரொம்ப பயங்கரமாக இருந்தான். நான் ரத்து செய்ய நினைத்தேன், ஆனா அவன் விடவே இல்ல,” என்று மனம் திறந்தார்.
நான் உடனே அவள் அறையை மாற்றிவிட்டேன் – பத்திரமாக இருக்கணும் என்று. இந்த மாதிரி வாடிக்கையாளர்கள் இருந்தா, எந்த பெண்ணும் பாதுகாப்பாக இருக்க முடியாது.
இந்த கதையிலிருந்து என்ன தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்? நம்ம ஊரிலோ, வெளிநாட்டிலோ – பெண்கள் எப்போதும் ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும். “இன்கால்” மாதிரி ஆபத்தான விஷயங்களைத் தவிர்க்க வேண்டும். நீங்க எங்கே தங்கியிருக்கிறீங்க, யாரும் தெரிந்துக்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் இல்லை.
வாழ்க்கை என்றால், அசிங்கங்கள், கலாட்டா, சிரிப்பு, சோகமும் கலந்த கலவையே! ஏதாவது ஒரு நாள், நம்ம வாழ்க்கையிலும் இப்படிச் சுவாரஸ்யமான, சிரிப்பும் சிந்தனையும் தரும் சம்பவங்கள் நடக்கும்.
நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க? உங்க ஹோட்டல் அனுபவங்கள், அல்லது சுவாரஸ்யமான கதைகள் இருந்தா கீழே கமெண்ட்ல சொல்லுங்க!
வாழ்க்கை ஓர் கதை – அதில் சிரிப்பும், சோகமும் கலந்து தான் இருக்கணும்!
நண்பர்களே, இந்த கதையிலிருந்து நம்ம தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது: “ஜாக்கிரதை!” – பாதுகாப்பு தான் முதன்மை!
நீங்கள் இதைப் படித்து ரசித்தீர்களா? உங்க நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து, உங்கள் கருத்துகளை சொல்ல மறக்காதீர்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: This is why you don't do in calls