வணக்கம் நண்பர்களே!
இன்றைய கதை ஒன்னும் பெரிய சினிமா பாணியில் பழிவாங்கல் இல்லை, ஆனா நம்ம எல்லாரும் தினமும் சந்திக்கிற, அந்த ஜீராகப்போன கார்பார்க் சண்டைல ஒரு சின்ன சிரிப்பான பழிவாங்கல் தான். சுடச்சுட கார்பார்க்-ல் சண்டை போட்ட அந்த ‘ஸாகர் அம்மா’க்கு ஒரு நம்மண்ணோட பழி!
அது ஒரு சாதாரண பயண நாட்களில்தான் நடந்தது. அமெரிக்கா போன்று வெளிநாட்டில், அம்மாவும் நானும் ஓர் ஹோட்டலில் தங்கியிருந்தோம். இரவு நேரம், வெளியே குளிர். ஹோட்டல் ரூமின் சுவர்களும் இங்குள்ள வீடுகளின் சுவர்கள் மாதிரி கல்லு சுவர் இல்லை— ஒரு சின்ன சத்தம் வந்தாலும் ஒலிக்குது!
அப்படித்தான் இரவு பன்னிரண்டு மணி ஆகும் போது அண்டை ரூமிலிருக்கும் ஜோடி, ரொம்பவே கூச்சலிட்டுக் கொண்டிருந்தது. “ஐயோ, ரொம்பவே தொந்தரவு,” என்பதுபோல், அம்மா முகம் சுருக்கினார். நான் கேட்க, “தமிழ்நாட்டில் இருக்கும்போது மாதிரி, சத்தம் கேட்டா அடுத்த வீட்டு அக்கா சத்தம் போடுவாங்க. இங்க என்ன பண்ணலாம்?” என்றேன்.
நம்மில் பல பேருக்கு பள்ளிக் கால நினைவுகள் என்றால், ஒரு பக்கம் இனிமையும், மறுபக்கம் நம்மைச் சிரிக்க வைக்கும் சம்பவங்களும்தான். "பழி வாங்கும்" ஆசை மட்டும் எல்லாப் பள்ளி மாணவர்களுக்கும் வந்து போயிருக்கும்! அந்த வகையில், இன்று நான் சொல்வது ஓர் உண்மை சம்பவம். நம்ம ஊர் சினிமா கதையா, இல்லை பக்கத்து வீட்டுப் பாப்பாவோட ரீயல் லைஃபா? என்கிற மாதிரி தான் இருக்கு.
நமஸ்காரம் நண்பர்களே! நம் ஊரில் சாப்பாட்டு இடங்களில் நடக்கும் விசேஷங்களும், வாடிக்கையாளர்கள்-ஓனர்களுக்கிடையிலான சண்டைகளும் என்றுமே சுவாரஸ்யமானவைதான். "வாடிக்கையாளர் ராஜா" என்று நம்ம ஊர் சொன்னாலும், சில சமயம் அந்த ராஜாக்கள் தங்களுக்கே ஒரு "போஸ்டர்" போட்டுக்கொண்டு ஓட்டம் பிடிக்க வேண்டிய சூழ்நிலையும் வந்து விடும்.
இன்றைய கதையை படிச்சீங்கன்னா, உங்களுக்கு சிரிப்பும், ஆச்சரியமும் இரண்டுமே வரும். ஒரு சிறிய இத்தாலிய உணவகத்தில் நடந்த petty revenge – அதாவது நம்ம ஊர் பக்கத்து பையன் "கொஞ்சம் நையாண்டி பழி" எடுத்த கதை தான் இது. சரி, கதையோட உள்ளே போகலாம்!
கடந்த வாரம் என் நண்பர் சொன்னார், “ஏன் ரொம்ப சீனு மாதிரி குப்பையிலிருந்து பொருட்கள் எடுக்குறீங்க?” என்று. நம்ம ஊரில் பல பேருக்கு இது புதுசு தான். ஆனால் உலகத்தின் பல இடங்களில், குறிப்பாக மேற்கு நாடுகளில், குப்பை எடுத்து அதிலிருந்து புதுசு உருவாக்குவது ஒரு ‘ஆர்ட்’ தான்! இதையேதான் அவர்கள் ‘டம்ப்ஸ்டர் டைவிங்’ என்று சொல்வாங்க. நம்ம ஊரில் இதுக்கு ‘குப்பை பறைச்சி’ என்று சொல்லலாம்.
இந்தக் கதையிலிருக்கும் நாயகன் – ஓர் கலைஞர். அவர் பழைய பொருட்களை சேகரித்து அதிலிருந்து புதுசாக உருவாக்குவதை தன் வேலைக்குப் பயன்படுத்துகிறார். இது நம்ம ஊரில் சிலர் பழைய பாட்டில்கள், தட்டுகள், உதிரி இரும்பு மாதிரி சேகரிப்பது போலத்தான். ஆனால், இந்த கலைஞர் அதிலிருந்து ஓவியம், சிற்பம், பிரம்மாண்டமான கிராஃப்ட் எல்லாம் உருவாக்குகிறார்.
பெரியவர்களும், பாட்டிகளும் சொல்லிட்டு வந்த ஒரு பழமொழி இருக்கு, “கேட்கிறவனுக்குக் கிடைக்கும், அழுகிற குழந்தைக்குதான் பால்!” ஆனா, ஒருவரவர் நிலைமைக்கு ஏற்ற மாதிரி வாழ்க்கை சில சமயங்களில் நம்மை கற்றுக்கொடுக்கும். இதோ, ஒரு வெளிநாட்டு ஹோட்டல் அனுபவம் நமக்கு ஒரு புதிய பாடம் சொல்லுது. வாசிக்க ஆரம்பிங்க, உங்க அடுத்த பயண அனுபவம் இதை மறக்காமல் நினைவில் வச்சுக்கோங்க!
நம்ம ஊர்லயும், வெளிநாட்டுலயும், மருத்துவமனையோட சுற்றுப்புறம் ஹோட்டல் ரிசர்வேஷன் பண்ணணும்னா எப்போவும் tension தான். அதுவும், குடும்பத்துல யாராவது சிகிச்சைக்கு போறாங்கன்னா, இன்னும் அதிக பஞ்சாயத்து! அந்த மாதிரி ஒரு அனுபவத்திலிருந்து வந்த கதைதான் இது.
பீசா கடை… காரமான சம்பவங்கள்!
குழந்தைகளும் பெரியவர்களும் விரும்பும் பீசா கடைகளில் வேலை செய்வது எப்போவும் சுவாரஸ்யமான அனுபவம்தான். ஆனா, அங்கேயும் வாழ்க்கை ஓரளவுக்கு சீராகத்தான் இருக்கும். மெசின் போல வேலை, வாடிக்கையாளர்களின் கோரிக்கைகள், மேலாளரின் கண்காணிப்பு – எல்லாமே நம்ம ஊரில் உள்ள சாப்பாட்டகங்களில் நடக்கும் கதைதான். ஆனால், “Pizza Hut”-இல் நடந்த ஒரு காரமான சம்பவத்தைப் பற்றி இப்போது சொன்னா, உங்களுக்கு சிரிப்பு வராமல் இருக்காது!
“டிப்இல்லாமல் டிப்பா? ஒரு வாடிக்கையாளர் கையளித்த 'கன்ஃப்யூஷன்'!”
நமக்கு எல்லாம் ஹோட்டல் என்கிறாலே, சாம்பார், இட்லி, டிபன், டிப்ஸ், டிபாசிட் என ஒரு பட்டியை நினைத்து நம்மளே சிரிக்க வைக்கிறது. ஆனா, அமெரிக்கா மாதிரி வெளிநாட்டு ஹோட்டலில் நடக்கிற விஷயங்கள், நம்ம ஊர் நையாண்டி கதைகளுக்கு குறைவு கிடையாது.
அப்படி ஒரு அசத்தல் அனுபவம் தான் இந்த கதை. ஒரு ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் – நம்ம ஊரு ஹோட்டல் முன் மேசை ஊழியர் மாதிரி – தான் நேரில் அனுபவிச்சாங்க!
இரவு நேரம்... ஹோட்டல் ரிசெப்ஷனில் ஒரு நேர்த்தியான அமைதி. திடீரென வெளியில் ஒரு பெரிய டூர் பஸ் நின்றது. "அடடா, நம்ம ஊரு கல்யாண வீட்டுப் பந்தல் மாதிரி கூட்டம் வரும் போல இருக்கே!" என்று தோன்றியது. ஆனா, கல்யாண வீட்டு பந்தலுக்கு வந்தது போலல்ல, ஓய்வுபெற்று பஸ்ஸில் சுற்றிவரும் பெரியவர்கள் குழு – பசிக்கறதுக்கெல்லாம் போகும் வயது அல்லவா, இவர்கள் என்ன பிரச்சனையா இருப்பார்கள் என்ற நேர்த்தியான எண்ணத்தோடு இருந்தேன்.
ஆனால், அந்த இரவு என் எண்ணங்களை தலைகீழாக மாற்றியது! "அண்ணே, கிழக்கில் இருந்து புயல் வருது!" என்பதையே நினைவுபடுத்தும் வகையில், குழுவின் டூர் கைடு உள்ளே வந்தார். "எங்களுக்காக ரெடி பண்ணிய தூண் கீ பாக்கெட்ஸ் எங்கே?" என்று கேட்டார். நாங்கள் ஏற்கனவே, அவங்களுக்கு ரெடி பண்ணாதீங்கன்னு உத்தரவு வந்திருந்தது. அதான் பண்ணல. அவரும் உடனே மொபைலை எடுத்துக்கிட்டு, "இதோ சார், ஈமெயில் இருக்கே, எங்களுக்காக ரெடி பண்ண சொல்லி இருக்காங்க!" என வாதம் போட்டார்.
"ஐஸ்கிரீம்... ஐஸ்கிரீம்...!" – இந்த சத்தம் கேட்டாலே நம்ம எல்லாருக்கும் குழந்தைப் பருவம் நினைவுக்கு வராதா? நம்ம ஊரிலே ஜில்லுனு ஜிலேபி வண்டி, வெண்மணி மிட்டாய் வண்டி மாதிரி, ஐஸ்கிரீம் வண்டியும் வெளிநாடுகளில் ரொம்ப பிரபலமா இருக்கும். அந்த வண்டி வரும் போது குழந்தைகள் எல்லாம் ஓடி ஓடி வந்து, கையிலே இருக்கும் காசு எடுத்து, இனிப்பான ஐஸ்கிரீம் வாங்கும் அந்த சந்தோஷமே தனி லெவல்!
இந்தப் பதிவுல, ரெட்டிட்டில் வந்த ஒரு கதை – "Kevin and the ice cream truck" – நம்ம ஊரு பசங்க மாதிரி ஒருத்தர், கவின் (Kevin) அப்படிங்கற பையன், ஐஸ்கிரீம் வண்டி வந்தாலே முழு நகரத்துக்கும் கேக்கணும் மாதிரி, "ICCCCE CREAAAAAM!!"னு கூப்பிடுவாராம். அவரோட ஐஸ்கிரீம் காதல், அவராலையே சுத்த கலாட்டா ஆயிடுச்சு!