வணக்கம் நண்பர்களே!
ஒரு நிமிஷம் கற்பனை பண்ணிக் பாருங்க: நீங்க ஒரு ஹோட்டலில் இரவு நேரத்து பணியில் இருக்கறீங்க. எல்லாம் அமைதியா இருக்கு. ஒரு வாடிக்கையாளர் வந்து, “சார், ஒரு டூத்பிரஷ் கிடைக்குமா?” என்று கேட்கிறார். நம்மும், “இருங்க ஐயா, கொண்டு வருகிறேன்,” என்று சொல்லி உள்ளே போனீங்க. அடுத்த நொடியில், அவரும் நம்மோட கூடவே உள்ளே வந்துட்டார்!
அடுத்த நொடி, மனசு சொல்றது – “அய்யோ, இது என்ன விசயம்?”
வணக்கம் நண்பர்களே!
நம் ஊரிலே ஹோட்டலில் வேலை பார்த்திருக்கிறான் என்று சொன்னாலே, “அட, நல்ல வசதி பாருங்க!” என்று நினைப்பவர்கள் அதிகம் தான். ஆனா, ஹோட்டல் மேலாளர் வாழ்க்கையில் நடக்கிற காமெடி, சண்டை, டென்ஷன் எல்லாம் தெரிஞ்சா, அப்புறம் யாரும் இந்த வேலையை ஸ்பார்ப்பு செய்ய மாட்டாங்க! இன்று உங்களுக்காக, ஒரு ஹோட்டல் மேலாளர் தனது அன்றாட அனுபவத்தை பகிர்ந்திருக்கிறார். நம் ஊரு ஸ்டைலில், அதை சிரிப்போடு சொல்லப்போகிறேன். தயார் தானா?
“தலைக்கவசம்” – நம்மூர் பஞ்சாயத்து கூட இந்த வார்த்தையை இப்படி பயமுறுத்தும் ஆயுதமாக பயன்படுத்த மாட்டாங்க! ஆனா, வெளிநாட்டில் ஒரு ஹோட்டல் முன் மேசை பணியாளருக்கு இது ஒரு சவாலான அனுபவமாக மாறியிருக்கிறது. வாசகரே, உங்களுக்காகவே இந்த சுவாரசியமான, சிந்தனையூட்டும் கதை!
எப்போதாவது நம்ம ஊர் ஹோட்டல்களில் ஏதேனும் குழப்பம் வந்துச்சுனா, “சார், ரிசிப்ஷனில் சொல்லுங்க, நம்ம ரூம் எண் சொல்லுங்க, யாராவது மேல வந்துருவாங்க!”ன்னு ஒரு புள்ளி முடிவு. ஆனா, இந்த கதையில் பாக்குறதும், கேக்குறதும் வேற மாதிரி!
முன்னுரை:
“கொஞ்சம் செலவு அதிகமா இருந்தாலும், நல்ல வீடு கிடைத்திருக்கு, விட்டுவைக்க முடியாது!” – இது தான் இன்றைய வீட்டுக் கிடைத்த சந்தோசத்தில் பல பேரும் சொல்வது. இந்த சந்தோசம் சில சமயங்களில், “அம்மா, இப்படி ஒரு வீடு வாங்கினேன்னு ஓட ஓட சொல்லணுமா?” என்று கோபம் வந்துவிடும்.
அந்தக் கோபத்தோடே ஒரு ஜெர்மனியில் நடந்த கதையைக் கேட்டேன். நம்ம ஊரிலேயே கிடைக்காத வீடு, அங்கே கிடைத்திருக்கு; ஆனா, வீட்டு உரிமையாளர் மாத்திரம் ஒரே “கோஸ்ட்” பண்ணி விட்டாரு! அந்த அனுபவத்தை தமிழ் வாசகர்களுக்காக கலகலப்பாக சொல்லப்போகிறேன்.
முதலில் ஒரு கேள்வி: உங்கள் வீட்டுக்காரர் வீட்டை விட்டு வெளியேறும்போது, வீட்டுக்கூட்டிக் கொண்டு போறீர்களா, இல்லையென்றால் கதவுக் கம்பியிலேயே தொங்கவிட்டுப் போறீர்களா? இந்தக் கேள்வி வேடிக்கையா இருக்கலாம், ஆனா ஹோட்டல் ஊழியர்களுக்கு இது ரொம்பவே பெரிய விஷயம்!
வாடிக்கையாளர்கள் ஹோட்டலில் தங்கியிருந்தபோது, வெளியேறும்போது சாவி கார்டை (key card) ரிசப்ஷனில் ஒப்படைக்காமல், அறையிலேயே விட்டு விட்டு செல்வது ஒரு வளர்ந்து வரும் “புரோ” தான் போலிருக்கிறது! ‘என்னப்பா இது, சாவி தானே, அதுக்கு என்ன?’ என்று நினைக்கலாம். ஆனா இந்த சின்ன விஷயத்திலேயே ஒரு பெரிய கதை இருக்கு!
நமஸ்காரம் நண்பர்களே!
சிலர் வாழ்க்கையில் நமக்கு வித்தியாசமான அனுபவங்களை தந்துவிட்டு போய்விடுவார்கள். அப்படிப்பட்டவர்தான் என் அம்மாவின் பழைய தோழி – கேவினா. அவங்கதான் இப்போ நம்ம கதையின் நாயகி! அந்த கேவினா சம்பவங்கள், அப்பவும் இப்பவும் எனக்கு சிரிப்பை தந்துவிட்டே இருக்கு. இப்படி ஒரு கலகலப்பான மனிதரை வாழ்க்கையில் சந்தித்திருப்பீர்களா? இல்லன்னா, இப்போ கேவினா பற்றிய இந்த கதையை படிங்க, உங்களும் சிரிச்சு மகிழ்ந்துவிடுவீர்கள்!
குடும்பத்தோடு ஊருக்கு குடி வந்தால் எல்லாம் நல்லதா இருக்கும்? குறிப்பாக அந்த ஊர் தமிழ்நாட்டின் எங்கோ தெற்குப் பகுதியில் இருந்தா, பழக்க வழக்கத்தில் பின்னோக்கி இருந்தா? அப்படித்தான் இந்தக் கதையின் நாயகனும், அவனுடைய குடும்பமும், ஊராரின் “அய்யா, நாம்தான் உண்மை மக்கள்!” என்ற திமிருக்கு நடுவில் சிக்கிக்கொண்டார்கள்.
அந்த ஊர்காரர்கள் – நம்ம ஊர் பாட்டி சொல்வது போல, “மழை வந்தாலும் குடம் வாங்காதவர்கள்!” கயிறு கட்டிக் கையெடுத்து, புதிய பெல்ட் வாங்கக் கூட கடைக்கோடி போக மாட்டார்கள். அப்படி ஒரு சுருக்கம், ஒரு சினம்! அதில் நம்ம நாயகனோட குடும்பம் புது நிலம் வாங்கி குடியேறியதால், ஊரே “வேறுபாடுகள்” பாராட்ட ஆரம்பிச்சது.
“அடப்பாவி! இதுவரை நான் ஒருபோதும் செய்ததில்லை!”
இந்த வார்த்தை உங்களுக்கும் எப்போதாவது வாயிலிருந்து வந்திருக்கும். ஆபீஸ் வேலை, குடும்பம், வாழ்க்கை – எல்லாம் ஒரு சேர தலைக்கேறினால், நாமும் இப்படித்தான் ஆகிவிடுவோம். இங்கே ஒரு ஹோட்டல் நைட் ஆடிட்டருக்கு நடந்த சம்பவம், நம்ம ஊர் அலுவலக ஊழியர்களும் அனுபவிக்கிற பிரச்சனைகளை நினைவூட்டும் வகையில் இருக்கிறது.
நம்ம ஊர்ல ‘பக்கத்து வீட்டுக்காரன்’ என்றாலே, மழை நாளில் ரசம் எடுத்துக்கொடுத்து பாராட்டும் நல்லவர் நினைப்போம். ஆனா, சில சமயம் அந்த பக்கத்து வீட்டுக்காரர் தான் வாழ்கையில் பெரிய சோதனைக்கும், சிரிப்புக்கும் காரணம் ஆயிடுவாங்க. இது ஒரு ஸ்காட்லாந்து நகரம்னு சொல்லி, அதுவும் அஸ்தானா அபெர்டீனில் நடந்த உண்மை சம்பவம். அதுவும், நம்ம ஊருக்கு நெருக்கமான பழிவாங்கும் கதை!
ஒரு காலத்துல, நானும் என் குடும்பமும் ஸ்காட்லாந்தில் ஒரு ‘செமி-டிடாச்டு’ வீட்டில் இருந்தோம். பக்கத்து வீட்டில் இருந்தவர் – ஒரு சொந்தமான ‘கரேன்’! சத்தம் என்றாலே தாங்க முடியாதவள். ஒரு பிள்ளை கூட வீட்டில் சிரிச்சா, அவங்க முகம் பிஸ்கட் மாதிரி உருண்டு போயிடும். இந்தக் கதையில் நானும் அந்த ‘சத்தம்’ குறைவு இல்லாதவன் தான் – ஆனா, அதுக்கு ஒரு பெரிய ட்விஸ்ட் இருக்கு!
வாடிக்கையாளர் சேவை – இந்த வார்த்தைகள் கேட்டாலே நம்மில் பலருக்கு நம் சொந்த அனுபவங்கள் நினைவுக்கு வரும். “வாடிக்கையாளர் ராஜா!” என்பார்கள், ஆனா சிலர் சர்வதேச ராஜாக்கள் மாதிரி நடத்திக்கொள்வார்கள். ஆனா, அந்த ராஜாக்கள் மனதை படிக்க வேண்டும் என நினைத்தால் என்ன ஆகும்? இந்த கதையில், ஒரு ஹோட்டல் முன்பணியில் நடந்த ஒரு 'அரசியல்' சம்பவம் – வாசிக்க தயாரா?