கல்லூரி நாட்கள்... எப்போதும் நினைவில் இருக்கும் அழகான காலங்கள். நண்பர்கள், வகுப்பு, சாப்பாடு, மற்றும் கல்லூரி புத்தகாலயம் – எல்லாவற்றிலும் நம்மளுக்குப் பிடிக்காத விஷயங்களும், சிரிப்பும் கலந்திருக்கும். ஆனால், சில சமயம் புத்தகாலயத்தில் கூட சில வீறான சம்பவங்கள் நடக்கலாம். இதோ, அப்படி ஒரு சிறிய, ஆனால் ரசிக்கத்தக்க சம்பவம்!
அலுவலக வாழ்க்கையிலே சில நேரம், நாம் செய்யும் நல்ல செயலுக்கு பாராட்டு கிடைக்காமல், அதே நல்லதை யாராவது பொறாமையோடு பார்த்து, நம்மை குறை கூறுவாங்க. "நாம மட்டும் சீக்கிரம் போறோமே!" என்று அலுவலக கூட்டாளிகள் புலம்பும் காட்சிகள் நம்ம ஊருலயும் புதுசு கிடையாது. ஆனா, அந்தக் குழப்பத்தை புத்திசாலிதனமாக நடத்தி, பழிவாங்கிய ஒரு ரெடிட் பயனரின் கதையை வாசிக்கலாமா?
அன்பான வாசகர்களே,
நம்ம ஊர் கல்யாண வீடுகளில் “இனிப்பு எடுத்துக்கோங்க!” என்று தாத்தா, பாட்டிகள் சொல்லும் அந்த பாசமான குரல் நினைவுக்கு வந்தா, மனசு யாருக்கும் உருகாம இருக்குமா? அப்படியே ஒரு இனிப்பு சம்பவம் ஒரு வெளிநாட்டு ஹோட்டலில் நடந்திருக்குது. அந்தக் கதையைக் கேட்டா, நம்ம ஊர் சினேகம் எல்லா இடத்திலும் இருக்குமோன்னு தோணும்!
“எது பழையதோ, எறிஞ்சிடு!” – அலுவலகம் மாற்றம், டெக் சாமான்கள், மற்றும் ஒரு மெஜிக் பாக்ஸ்!
அண்ணாச்சி, நம்ம ஊரு அலுவலகங்களில் ஒரு பழக்கமுண்டு – வீடு மாற்றம் மாதிரி, ஒரு இடத்திலிருந்து மற்றொரு இடத்துக்கு அலுவலகம் போனாலே, பழைய பாக்ஸ்கள், கேபின்கள், பைல்கள் எல்லாம் தூக்கி எறியும் வேலை ஆரம்பம். “இதெல்லாம் யாருக்கு வேணும், எறிஞ்சிடுங்கப்பா!”ன்னு மேலதிகாரி சொல்லி விட்டு போயிடுவார். ஆனா, அந்த பாக்ஸுக்குள்ள என்ன இருக்குனு யாரும் பார்த்து தெரிஞ்சுக்க மாட்டாங்க. அந்த மாதிரி ஒரு கதை தான் இது.
வணக்கம் தமிழ் நண்பர்களே!
“அந்த வீட்டுல பேய் இருக்குமாம்!” என்றால் நம் மக்கள் உடனே விநாயகர் சதுர்த்தி கணபதி பஜனை, அல்லது கஞ்சா முத்து மாதிரி ஜாதி ஜோசியர் அழைப்பது வழக்கம். ஆனா, ஊரிலே இல்லாமல், ஒரு ஹோட்டலில், அதுவும் பக்கத்தில ஒரு ஆங்கில ஊரில நடந்த சுவாரசியமான சம்பவம் இது!
பொதுவாக ஹோட்டல் வேலை என்றால் நமக்கு தோன்றுவது, “அதிகாலை லாபியில் தூங்கும் ரிசெப்ஷனிஸ்ட், விடுமுறை நாட்களில் சீட் பிடிக்க முடியாமல் அலையும் வாடிக்கையாளர்கள், மத்தான் பேச்சு, சுட்டும் காபி, சிரிப்பு” என்பவைதான். ஆனா, இந்த அனுபவம் மட்டும் ஆச்சர்யப்பட வைக்கும் வகையில்!
"சார், இங்க என்ன பண்ணுறீங்க? லேப்டாப்பும், அந்த ஏராளமான என்னையுடன் பிக்கப் டிரக்குக்குள் ஊர்ந்து போறீங்க..."
"ஏதோ டெக்னிக்கல் வேலைங்கிறீங்க போல இருக்கு... ஆனா சும்மா விட முடியலையே!"
இது நம்ம ஊர் டீக்கடையில், 'இவங்க எல்லாம் எது பண்ணுறாங்க'னு பெரியவர்கள் கேட்பது போலதான். ஆனா இது நடந்தது அமெரிக்காவில ஒரு பெருசு சைபர் பாதுகாப்பு கம்பனியில்! அந்த ஊழியர் தான் இந்த கதை நாயகன், பெயர் சொல்ல வேண்டாம் – சொந்த ஊரில் பிஸி டெக்கி!
அவன் சொல்றான் – "நான் பிக்கப் டிரக்கின் வீல் வெல்லுக்குள் மேல நோக்கி கண்ணை பிதுக்கிக்கிட்டு, லேப்டாப்பும், ஏராளமான அன்டெனாவும் வைத்து என் வேலை பண்ணுறேன். பக்கத்து டிரைவர் ஏதாவது சந்தேகிக்காம இருக்க நான் நல்லா விளக்குறேன். இது தான் என் வேலை; சம்பளமும் தராங்க!"
“கல்யாணம் என்றால் சந்தோஷம், ஆனந்தம், உறவுகள்—all together!” என்பதுதான் நம்மில் பலரின் எண்ணம். ஆனா அந்த சந்தோஷம் எப்போதும் ஓட்டல் ஊழியர்களுக்கு மட்டும் கிடையாது போலிருக்கு! “கல்யாணக் கூட்டம்” ஓட்டலில் வந்தா, விருந்தினர் மட்டும் இல்லை—பொறுப்பும், கவலையும் கூட வருது. இந்த கதையைப் படிச்சீங்கனா, அடுத்த முறையாவது கல்யாணம் நடத்துற இடம் பத்தி நன்றா யோசிச்சு தான் முடிவு பண்ணுவீங்க!
நம்ம ஊர் கல்யாணங்களில் அத்தனை சுமாரா 200-300 பேராவது வருவாங்க. ஆனா, அமெரிக்கா மாதிரி வெளிநாட்டு ஓட்டல்களிலும் இப்படி தான் கல்யாணக் கூட்டம் வந்தா, ஆனந்தம் மட்டும் இல்லை; ‘அடடா! இந்த கூட்டத்தை எப்படி சமாளிப்பது?’னு ஓட்டல் ஊழியர்களுக்கு தலைவலியாயிருக்கும்.
“வாங்க பாப்போம், சொந்த ஊர் விருந்தாளிகளுக்கு சேவை செய்தால் என்ன நடக்கும்!”
வணக்கம் நண்பர்களே! நம்ம ஊர்ல, விருந்தோம்பல் ஒரு பெரிய கலாச்சாரம் தெரியுமா? தாத்தா சொன்ன மாதிரி, “விருந்தினரை தேவனைப்போல் நோக்கு”ன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா, அந்த விருந்தாளிகள் தான் ஒரு கட்டத்துல தேவனையும் தாண்டி, கடவுளை வேஷம் போட வைப்பாங்க! இந்த கதையும் அப்படித்தான் – ஏன் நாம சொந்த ஊர் விருந்தாளிகளைப் பார்த்தா கை பழுத்து போயிடுறோம்னு தெரிஞ்சிக்க ஒரு சின்ன அனுபவம்.
நல்லாருக்கா வாசகர்களே! நம்ம ஊர் வேலை இடங்களில் நடந்த காமெடி, டிராமா, சட்டி புட்டி சம்பவங்கள் யாருக்கும் புதுசு இல்லையே? ஆனால், வெளிநாடுகளில் கூட இப்படித்தான் நடக்கும்னு இப்ப இந்த கதையிலே பாக்கலாம். மேலாளருக்கே தலை சுற்ற வைக்கும் ஒரு "ஓவர் டைம்" சம்பவம்!
ஒரு மாமூலான தொழிற்சாலையில் எல்லாம் நிம்மதியா போய்க்கிட்டிருந்தது. அப்போவுதான், "பாப்" என்ற புதிய மேலாளர் வந்து சேர்ந்தார். இவர், நம்ம ஊரு ரைட்டர் மாதிரி நேரடி அனுபவம் இல்லாமல், புத்தகத்தில் படிச்சு வந்தவர். முன்னாடி வந்தவர்களைப்போல வேலைக்காரர்களோட மனசு அறிஞ்சவங்க இல்லை, பொறியியல் பின்னணியோட வந்தார். "நம்ம ஏற்கனவே ஓடிக்கிட்டிருக்கு, நீங்க இன்னும் நிமிர வைக்கறீங்களா!"ன்னு உள்ளத்துல நினைச்சும், மேலாளரேனும், முதலாளி சொன்னதுக்கே செவிமடுக்கணுமேனு நம்ம கதாநாயகன், கலவியா இருந்தார்.
"ஏய், நீங்க ரொம்ப ரொம்ப ஸ்டிக்ட் பாஸ்! கொஞ்சம் சலுகை குடுக்க முடியாதா?" என்றார் சாமி, முகத்தில் கோபமும், கண்ணில் சின்ன சண்டையும்.
இப்படி ஒரு டயலாக் கேட்டதே இல்லையென்றால், நம்மில் யாராவது ஹோட்டலில் வேலை பார்த்திருக்க முடியாது! ஹோட்டலில் வேலை என்றால், சிரிப்பு முகம், பொறுமை, விதிகளுக்குப் பிசுகாட்டாமை என்று மூன்று பயிற்சிகள் கிடைத்தே ஆக வேண்டும். ஆனால் இந்த மூன்றாவது பயிற்சிதான் – "விதிகள் மீறாதே!" என்பது, சும்மா சொல்லும் பழமொழி மாதிரி இல்லை. அது ஒரு நாள், நம்மை "பேட் கைக்காரன்" மாதிரி வைக்கும்.