“நானும் உங்க பார்ட்டிக்கு வரல… ஆனா என் உரிமையை காட்டி வந்தேன்!” – ஒரு அலுவலக ‘சிறு பழிவாங்கல்’ கதையுடன்
அலுவலக வாழ்க்கை என்றாலே, சில சமயங்களில் அது ஒரு படுகுழி போல தான் இருக்கும். மேலாளர்கள், டீம் லீடர்கள், எப்போதுமே பாசாங்கு காட்டும் ஒருசிலர்… நம்ம செஞ்ச வேலைக்கும் மேல, அவர்களோட ‘அதிகாரமா’ன கட்டளைகளும்! அதுவும், ‘மனிதர் அல்ல’ மாதிரி ஒருத்தர் பதவி உயர்வு பெற்றுட்டு, “நான் தான் இனிமேல் பாஸ்”னு ஆக்ரோஷத்தோட வரும்போது? அப்போ தான் நம்ம தமிழ் சினிமா ஹீரோ மாதிரி அவர்களுக்கு ஒரு லேசான பழிவாங்கல் செய்வது இன்பம்!
இதோ, அப்படிப்பட்ட ஒரு கதைதான் இங்கே. ஒரு சாதாரண அலுவலக ஊழியர், தன்னுடைய உரிமையைத் தெரிந்து, புது வந்த டீம் லீடருக்கு நம்ம ஊர் பாணியில் பழிவாங்கி காட்டிய கதை!
ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில், 30 பேர் கொண்ட குழுவில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் நம் கதையின் நாயகன். அந்த நிறுவனத்தில், மீசை வச்சு, கையைக் கட்டி, “நான் தான் மேலாளர்”னு காட்டிக்கொண்டு, அனுபவமே இல்லாத, தகுதி இல்லாத, பக்கம் பக்கமாக மேலாளர்களுக்கு நிமிர்ந்து போய் பேசும் ஒருத்தரை, ஒரு வருடமும் இல்லாத காலத்தில் டீம் லீடராக பதவி உயர்வு கொடுத்துவிடாங்க.
நம்ம ஊருக்கு இது புதிதா? “பாஸ் பக்கத்திலே நிக்கறவங்கதான் பதவி ஏறுவாங்க”ன்னு பழமொழி மாதிரி சொல்லுவாங்க. ஆனா இங்கே, நேரடி உதாரணம்தான்! அப்போ இருந்த மற்ற ஊழியர்கள் எல்லாரும் – அனுபவம், தகுதி, நல்ல பெயர், எல்லாமும் இருந்தவர்கள் – யாரும் பதவி பெறவில்லை. HR-லு போய் புகார் சொன்னாலும், ‘அதெல்லாம் கவலை வேண்டாம்’னு மூடி போட்றாங்க.
புது டீம் லீடரை எல்லாரும் ஏற்க மாட்டேங்கிறார்கள். அவர் மட்டும் தான் “நான் எவ்ளோ பெரியவர்”னு நினைச்சிக்கிட்டு, எல்லாரையும் தன் பக்கம் இழுக்க முயற்சி பண்ணுகிறார். மேலாளர்களும், “உன்னோட ப்ரபலம் – யாரும் உன்னை பிடிக்க மாட்டாங்க; ஏதாவது செய்து எல்லாரையும் சந்தோஷப்படுத்து”னு அறிவுரை சொல்றாங்க.
அப்படியே, அந்த டீம் லீடர், “மாசம் ஒரு முறை ஹேப்பி ஹவர்ஸ்; வரணும், ஆனா கட்டாயம் இல்ல”னு சொல்லி, எல்லாரையும் அலுவலக நேரத்துக்கு அப்புறம் பியர் குடிக்க அழைக்க ஆரம்பிக்கிறார். நம்ம ஊரிலோ, இது போல “டீம் அவுடிங்”ன்னு பெயர் வைத்து (ஆஃபீஸ் வேலைக்கும் சம்பந்தமே இல்லாத நேரம்), யாரும் வரவில்லைன்னா, “டீம் பிளேயர் இல்ல”னு குறை சொல்லும் வழக்கம்!
அந்தக் கூட்டத்துக்கு போகவில்லைன்னா, வேலை போய்டும்; ஊதிய உயர்வு கிடையாது; மேலாளர்கள் பின்னாடி பேசுவாங்கன்னு பயப்படுறாங்க. குழந்தை பார்த்துக்கொள்ள சிட்டர் தேடுபவர்கள், வீட்டிலிருந்து ஒரு மணி நேரம் பயணம் செய்யும் ஊழியர்கள் – எல்லாம் தங்களைச் சமாளிக்க முயற்சி செய்கிறார்கள். நம்ம கதாநாயகனும், “நான் யார்? என் உரிமை எனக்குத் தெரியும்!”னு முடிவெடுக்கிறார்.
அந்த ஹேப்பி ஹவர்ஸ் கூட்டத்திற்கு நேரில் அழைத்தாலும், மின்னஞ்சல் அனுப்பியும் அழைப்பினை நிராகரிக்கிறார். “நீங்க காசு கொடுப்பீங்கனா வரேன்; இல்லன்னா, என் பொது நேரத்தை உங்களுக்கு ஏன் செலவு செய்யணும்?”னு அவர் மனதுக்குள் நினைக்கிறார். டீம் லீடருக்கு இது பிடிக்காது; முகம் சுளிச்சிட்டு போயிடுகிறார்.
நாளை காலை அலுவலகம் வந்ததும், எல்லாரும் போய் வந்த மாதிரி நடிக்கிறார்கள்; ஆனா, உள்ளே உள்ள உண்மை – யாரும் அந்த டீம் லீடருடன் நேரம் கழிப்பதை விரும்பவில்லை. ஸ்டாண்ட்அப் மீட்டிங்கில், கதாநாயகனை மட்டும் singled out பண்ணி, “நீங்க டீம் பிளேயர் இல்ல, மேலாளர்கள் கவனிக்கிறாங்க, இதையெல்லாம் தவிர்க்க கூடாது”னு எல்லோருக்கும் முன்னாடி பேசுகிறார்.
இதுக்கு நம்மவன் என்ன செய்கிறார்? ஒரு நல்ல தமிழன் மாதிரி, சட்டம், உரிமை, நிதானம் – மூன்றையும் சேர்த்து, ஒரு நல்ல மின்னஞ்சல் அனுப்புகிறார்:
“வணக்கம் அனைவரும், <பெயர்> கேட்டாரு, அலுவலக நேரத்துக்கு அப்புறம் சம்பளம் இல்லாமல் நடத்தப்படும் கூட்டங்களுக்கு வரணுமா? நம்ம ஊரு சட்டப்படி, நம்ம மாதிரி ஊழியர்களை கட்டாயப்படுத்த முடியாது. வர முடியாத நிலை இருந்தா கவலை வேண்டாம்!”
அவ்வளவுதான்! இனிமேல், அந்த டீம் லீடர் ஹேப்பி ஹவர்ஸ் நடத்தினாலும், அவர் மட்டும் தான் பாரில் உட்கார்ந்து, எல்லாரும் இல்லாமல் தனிமையில் கழிக்கிறார். ஒரே ஒரு மின்னஞ்சல் – அதிகாரம் தப்பாக பயன்படுத்துபவர்களுக்கு ஒரு நல்ல பதில்!
இது தான் நம்ம ஊரு பழமொழி: “அடிமை போனாலும், உரிமை போகாது!” – உரிமையை தெரிஞ்சுக்கிட்டு, நிதானமாக எதிர்த்து நிக்கறது தான் ஜெயிக்கிறது!
குறிப்பு: நம்ம ஊரு அலுவலகங்களிலும் இதுபோன்ற விசயங்கள் நடக்காம இல்லை! உங்க அலுவலகத்திலும் இப்படிச் சம்பவம் நடந்திருக்கா? கீழே கமெண்ட்ல பகிருங்கள்; ஏதேனும் அற்புதமான பழிவாங்கல் கதைகள் இருந்தா கேட்க ஆசை!
நீங்களும் உங்கள் உரிமையை தெரிந்து கொள்ளுங்கள்; அதிகாரத்தை தவறாக பயன்படுத்துபவர்களுக்கு நிதானமாக பதில் சொல்லுங்கள்!
உங்களுக்கு உங்களுடைய அலுவலக அனுபவங்களை பகிர ஆசைப்பட்டால், கீழே கருத்து எழுத மறந்துவிடாதீர்கள்!
அசல் ரெடிட் பதிவு: Dressed down so I stood up